Jutrzejsze wybory we Francji i skala niepewności ich rezultatu w drugiej turze, pokazują jakim ryzykiem płaci się za wieloletnie wypieranie z debaty publicznej problemu tożsamości narodowej i tradycji cywilizacyjnej. ( Polecam wywiad z Alain Finkielkrautem sprzed paru dni: http://www.rp.pl/Wybory-we-Francji/304199862-Finkielkraut-Francja-traci-swoja-tozsamosc.httml#ap-6 )
Tak, chcemy być w Europie, ale musimy bronić jej granic, broniąc własnych. To państwa weszły do Unii, a istotą państwowości jest posiadanie granic. Możemy je swobodnie przekraczać wtedy, gdy czujemy się bezpieczni po obu jej stronach.
W tych wyborach Francuzi płacą zwiększonym ryzykiem za poprzednie kunktatorstwo: w kwestii utrzymywania największych przywilejów socjalnych w Europie i w kwestii uciekania przed problemem agresywnego islamizmu ( i przy okazji udawania, że nie ma on także antysemickiego oblicza ).
Warto porównać prawdziwe zmartwienia francuskich demokratów do zmartwień polskiej opozycji po przejęciu rządów przez PiS.
Czy w Polsce mamy Front Narodowy, który bez żenady bierze pieniądze od Moskwy? Czy mamy getta mniejszości, które uważają państwo polskie za wroga? Czy jacyś obywatele - fundamentaliści popierają zamachy terrorystyczne? Czy jakakolwiek partia pretendująca do władzy lub choćby współrządzenia deklaruje jako cel opuszczenie UE?
W walce polskich plemion osiągnęliśmy tylko medialnie temperaturę konfliktu Tutsi i Hutu. Estetyka sporu pozostawia oczywiście wiele do życzenia. Ale jesteśmy na szczęście w tyle za Paryżem jeśli chodzi o poziom ryzyka. Giertych, Palikot, Kamiński i paru innych z pewnością nie będą kandydować w wyborach prezydenckich. Cóż, polski komfort jest względny, ale jak na dzisiejszą Europę, to wciąż komfort.
A ponieważ Paryż wart jest mszy, kto wierzy, niech da na mszę za Paryż.
Czesław Bielecki
